Welke weg?

Welke weg?

Herken je dat, misschien met name in de eerste fase van je ziekte, dat je hevig je best deed om je leven te blijven leven zoals je deed, om niet toe te geven aan de pijn, de vermoeidheid, de beperkingen? Jij laat je niet beperken! En dat zal je laten zien ook!

En op een moment ga je merken dat je meer beperkt gaat worden door die houding. Want je gaat over je eigen grenzen heen en moet daar voor gaan betalen. Extra moe, meer pijn, veel frustratie, sneller geïrriteerd, vaker neerslachtig…. Je lichaam en geest geven signalen, je wil ze het liefst negeren, want het lijkt alsof je dan toegeeft aan je ziekte en je gewonnen geeft.

Berg of rivier

De grote uitdaging is om steeds weer de goede weg te zoeken. De weg die kronkelend verloopt, waarbij je af en toe die berg gaat beklimmen door gewoon door te zetten waarbij jij je niet laat leiden door je beperking, pijn of moeheid. En gewoon die top, dat doel gaat bereiken, net als vroeger.

En het pad dat je brengt bij dat fijne kabbelende riviertje, waar je even kan uitrusten. Even zitten op die steen, die eerst koud, hard en onwennig aanvoelt, maar comfortabel wordt als je de tijd neemt er langer op te zitten. Dóór blijven gaan kan prettig zijn, doordat je weinig negatieve dingen voelt tijdens de inspanning. En als je stil gaat zitten, ben je misschien bang dat de vervelende gevolgen van je ziekte extra binnenkomen, dat je je eraan gaat overgeven.

Maar dat hoeft helemaal niet. Het kan spannend zijn, even stoppen, maar thuiskomen bij je gevoel is altijd goed. Ook als het eerst erg onaangenaam is, je gaat er wennen en leert vanzelf hoe ook dit comfortabel gaat worden. En zittend op die steen, ga je het je aangenaam maken. Je kijkt om je heen, ademt wat dieper en langzamer,  geniet van het geluid van de rivier, van de helderheid en de vormen en beweging die het water en de bomen met zich meebrengen. Je voelt de frisheid, die doorstroomt in je lijf, richting je hoofd, waar de onrust verdwijnt en jij je bewust wordt van wat je ziet, hoort, ruikt en voelt.

Dat kan ook verdriet en boosheid zijn, of angst en machteloosheid. Door weg te gaan van die gevoelens, blijven ze je extra hard achterna lopen. Door ze gewoon bij je aan te laten kloppen en binnen te laten komen, komen ook zij tot rust. Ze hebben niet meer de behoefte te gaan schreeuwen, hé , wij zijn er ook nog. Ze mogen er zijn en daardoor zullen ze minder hardvochtig aanwezig zijn. Wie kent het niet, het kind dat geen aandacht krijgt en daardoor negatief gedrag gaat vertonen. Het is een natuurlijke reactie.

Die berg oprennen is voor jou zwaarder dan voor iemand zonder ziekte of beperking. Jij hebt die rugzak bij je. En als je steeds weer alleen maar naar boven zwoegt, dan ben je zo uitgeput dat je niet kan genieten van de reis en niet van het uitzicht. Helaas, I have been there. En vele mensen die ik begeleid herkennen dit. Blijven doorgaan, want je wil jezelf niet laten kennen. Je wil sterk zijn.

Ruimte

Kies af en toe voor de weg langs het riviertje, waar je een rustmoment pakt, waar stilte is en je even kan inloggen bij jezelf. Hoe vaker je het doet, hoe meer je merkt dat het niet eng is, maar steeds  fijner gaat worden. En het is niet een teken van zwakte om te luisteren naar jezelf. Je maakt je juist sterk, daar, zittend op die steen, waar de wind op je af kan komen, de kou even je hart in kan trekken, maar waar je uiteindelijk de zon ook voelt en de geluiden en de rust ruimte gaan geven aan je emoties. En als je iets de ruimte geeft, dan is dat een vrij gevoel. Kan zelfs bevrijdend zijn.

Daarna kan je de berg weer op, waarbij dat niet rennend hoeft, of zonder rustmomenten. Het is een veel mooiere tocht als je wel af en toe stopt, een langzamer tempo kiest; dan geniet je van je klim en de reis en straks nog meer van het doel dat je dan bereikt hebt, dat prachtige uitzicht.

En wie weet krijg je er ook nog wat gratis inzichten bij….

Ook interessant voor jou

Manu Keirse: ‘De dood laat ons bewuster leven’ (deel 2)

Lees verder

Manu Keirse: ‘Geef mensen meer verantwoordelijkheid’ (deel 1)

Lees verder

Ervaringen

‘Ik krijg nu sneller en beter inzicht in de gevolgen van een verlies voor iemand. Hierdoor kan ik gerichter steun bieden.’

- Jolanda, rouwbegeleider

‘Door te weten wat er allemaal bij rouwen hoort, was ik in staat de goede dingen te gaan doen, dat gaf me rust en energie.’

- Sanne

‘We dreigden uit elkaar te groeien omdat we ieder anders omgingen met ons verdriet. Gelukkig hielp deze praktische aanpak ons.’

- Hugo en Karin

Lees mijn nieuwe e-book!

Tijd voor verandering?
Mijn gratis nieuwe e-book is binnenkort beschikbaar.

Enkele opdrachtgevers