Blog

Half december 2020 ben ik in gesprek gegaan met Prof. dr. em. Manu Keirse, klinisch psycholoog, doctor in de geneeskunde en dé specialist in België en Nederland op het gebied van verlies, rouwverwerking en de laatste levensfase.

“Wat zal mijn collega daar van denken, dat ik nu buiten loop tijdens mijn pauze of een telefoongesprek? Of dat ik vanaf 16 uur niet meer online was?” Ken je ze, die stemmetjes?

Herken je dat, misschien met name in de eerste fase van je ziekte, dat je hevig je best deed om je leven te blijven leven zoals je deed, om niet toe te geven aan de pijn, de vermoeidheid, de beperkingen?

Half december 2020 ben ik in gesprek gegaan met Prof. dr. em. Manu Keirse, klinisch psycholoog, doctor in de geneeskunde en dé specialist in België en Nederland op het gebied van verlies, rouwverwerking en de laatste levensfase.

Een grote groep mensen met een chronische ziekte loopt er tegen aan dat veel activiteiten niet meer zo vanzelfsprekend zijn om te kunnen doen.

Wanneer je je baan kwijt raakt, zal de oorzaak van dit verlies zeker meespelen in de emoties die hierop volgen. Een rouwproces volgt ook. Want samen met je baan, verlies je nog veel meer. Je inkomen, zekerheden, daginvulling en contact met collega’s.

Mijn steun en toeverlaat, alwetende en lieve vader, die altijd overal een oplossing voor had, kijkt vertwijfeld om zich heen. Hij beseft dat hij niet begrijpt wat ik vertel.

Zodra we gaan piekeren, kunnen onze gedachten aan de haal gaan. Als een sneeuwbal die de berg afrolt en steeds groter wordt, zo maken we onze piekergedachtes vaak ook steeds groter.

Onze dagen zijn vaak goed gevuld. Werk, vrijwilligerswerk, huishoudelijke taken, administratie, gezinsactiviteiten, zorg voor ouders of anderen. Zelf kom je vaak onderaan je prioriteiten lijst te staan.