Oogcontact

Toen hij net ziek werd, had hij aangegeven zelf de regie te willen nemen. Maar het verdriet van de mensen om hem heen valt hem zwaar. Hij stelt de beslissing uit en zijn hart is het met zijn wil eens. Toch gaat zijn lichaam langzaam vertrekken. Zijn stem is niet meer hoorbaar, zijn huid wordt bleek en klam.

Het zijn de miniscule bewegingen in zijn ogen, die aangeven wat hij wil. Niet iedereen kan dit lezen, slechts degene die zó op hem lijkt. Zijn zoon, die genoeg heeft aan een half woord en nu aan één blik. Weten wat hij voelt, voelen wat hij wil; dit is van levensbelang als het leven wegglijdt. Communiceren door liefde, met intens vertrouwen, door elkaar zó goed te kennen dat een kleine samentrekking van een oog meer zegt dan 100 woorden.

Beiden voelen dat het onvermijdbaar is, dat ze elkaar geen pijn meer gunnen, maar alleen nog de bitterzoete rust. Geen ontkomen aan. De liefde maakt ’t zwaar. Maar mogelijk tegelijk. Geen lijden meer. Hij was er altijd, geen moment voelde zijn zoon zich alleen. En nu, zijn ze samen verbonden door die ogen die elkaar blijven aankijken, waarin zoveel verdriet en liefde drijft.

De handen die zoveel hebben gemaakt, zoveel hebben gedragen en zoveel hebben gegeven, liggen stil naast hem. De hand van zijn zoon geeft hem steun, het vertrouwen dat het goed is. Dat alles is gezegd en de liefde altijd zal blijven leven.

En dan komt die rust, de ogen begrijpen elkaar. Het is tijd….